Η σύγχρονη Ηλέκτρα ως ανθρώπινη ιστορία μας οδηγεί μέσα στον ψυχολογικό φόβο και την ταραχή. Είναι καταστάσεις ιδέες πεποιθήσεις που δημιουργήθηκαν και οργανώθηκαν κατά την προσαρμογή μας στο κοινωνικό πλαίσιο στην διάρκεια της παιδικής ηλικίας, συντηρούνται από την άγνοια και μας συνοδεύουν στην ενήλικη ζωή τους περισσότερους από εμάς αν δεν τις επεξεργαστούμε. Είναι τις περισσότερες φορές η αδιαφορία η τεμπελιά και η έλλειψη ανθρωπιάς για μας τους ίδιους αρχικά που εκδηλώνεται και εξωτερικά, οπλισμένη έτσι άσκοπα, με όλα τα μέσα της δύναμης της ζωής, λανθασμένα ,επιθετικά και καταστροφικά.
Η σύγχρονη Ηλέκτρα δεν θα αναγνωριστεί από εμάς τους περισσότερους ‘’πολιτισμένους’’ και ‘’σκεπτόμενους’’ ανθρώπους. Θα θεωρήσουμε απολίτιστο η πολύ ευαίσθητο κάποιον που αδυνατεί να εναρμονιστεί με τον άσχημο και θορυβώδη σημερινό κοινωνικό τρόπο ζωής.
Η επαναλαμβανόμενη στείρα νοητική επιχειρηματολογία και η ψυχολογική ασάφεια στην επικοινωνία γίνονται εντέλει μία εγωκεντρικά επικεντρωμένη ευαισθησία. Μας κάνουν να μην μπορούμε να δούμε και να ζήσουμε με αξίες που ακόμα και στα ζώα είναι έμφυτες, όπως η ευαισθησία στη ζωή η ευγένεια η αίσθηση του δικαίου η αγαθότητα η απλότητα.
Η υπόγεια συμμόρφωση που αναπτύσσουμε μέσα στις κοινωνικές απαιτήσεις επιβίωσης, μας έχει οδηγήσει να καταπνίγουμε σαμποτάροντας εμάς τους ίδιους και την σύνδεσή μας με ζωτική μας ενέργεια, εν είδη υπόγειας αμυντικής συμμόρφωσης.
Άλλου είδους αξίες και αντιλήψεις, ποιο εξελικτικές, χρειάζεται τώρα να βγουν στην επιφάνεια ώστε να μας οδηγήσουν σε μία νέα εποχή μέσα από την επανασύνδεση με το εσωτερικό γεμάτο ενέργειά, αρχέγονο κομμάτι του εαυτού μας.
Η Ηλέκτρα βρυχάται, για να της επιτρέψουμε να βρει τη θέση της ως η πηγή της εσωτερικής δύναμης της ζωής , το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης που αναζητά την εξελικτική νέα δομή του.
Βρυχάται για να βρεθεί ένας πατέρας που να αναγνωρίζει που είναι η ενέργεια διαισθητικά, το σωστό χρόνο για δράση, την ικανότητα αντίληψης για να αλλάζει θέση με γνώμονα την ευαισθησία, για το τη είναι σύγχρονα λειτουργικό προς μια νέα μορφή ζωής εστιασμένη στη εξερεύνηση για την εσωτερική και εξωτερική ανακάλυψη.
Ας μη μας ξεγελάσει επίσης η ιστορία. Δεν πρόκειται για μια ιστορία εκδίκησης με την έννοια που αποδίδουμε εμείς οι σύγχρονοι αλλά και οι αρχαίοι για μια καθαρά ψυχολογική κατάσταση. Δηλαδή, εκεί όπου κάποιος σχετίζεται από την αρχή με έναν τέτοιο τρόπο και απώτερο ασυνείδητο σκοπό να απολαύσει την εκδίκησή του στο τέλος, έχοντας υπονομεύσει στην διαδρομή, τον άλλον, τον εαυτό του η το σύστημα.
Η ανάγκη της Ηλέκτρας δεν είναι ψυχολογική αλλά βαθιά υπαρξιακή, δεν κινείται για να κάνει κάτι που θα της δώσει ευχαρίστηση εκδικούμενη αλλά αποκαλύπτει και διαχωρίζει το φυσικό από το παθολογικό. Εδράζεται σε αξίες όπως η ευγένεια, στην αίσθηση δικαίου μέσα από τις διαφορετικές τάξεις που επικρατούν στη φύση και στο σύμπαν ως όλον, όσο και στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Όταν παραβιάζεται η ισορροπία της ιεραρχίας σε ένα ανθρώπινο σύστημα χρειάζεται να αποκατασταθεί ίσως με μία νέα παραβίαση της Ιεραρχίας αυτή την φορά για αποκατάσταση, αλλιώς το βίωμα της ζωής εκφυλίζεται η σύνδεση με την ζωή χάνεται και στη θέση του έρχεται αυτό που λέει η Ηλέκτρα ‘’αισχρό η σκλαβιά η άγνοια’’.
Η ίδια η φύση τελικά αναλαμβάνει να επαναφέρει την ισορροπία με τον Ορέστη (Ορεινός) αν οι άνθρωποι δεν δράσουν συνειδητά προς την σωστή κατεύθυνση.
Σε αυτό το αισχρό βίωμα όπως το ονομάζει η Ηλέκτρα , κάποιος νομίζει ότι ζει αλλά είναι σε δεσμά σκλάβος στην μνήμη, της επιθυμίας της ευχαρίστησης κυρίως μέσω των εξωτερικών του αισθήσεων και της αποφυγής του φόβου του πόνου και της ταραχής, .
Η υπόγεια συμμόρφωση υποσκάπτει την εσωτερική σύνδεση με την ζωτική μας ενέργεια αποκλείοντας με αυτό τον τρόπο τις εσωτερικές διαδικασίες μεταμόρφωσης και την αναπλαισίωση σαν εξελικτική λειτουργία.
Έτσι το μούδιασμα και το πάγωμα φαίνετε να μας προστατεύουν από κάποιο κίνδυνο συναισθηματικό η φυσικό και μας αφήνουν με το αίσθημα της ευχαρίστησης του ανίκανου, μας αποσυνδέουν από την ίδια τη ζωή.
Η φροντίδα των άλλων στη βάση της συντήρησης της ανικανότητας τους , γίνεται επίσης μορφή αποσύνδεσης από το βίωμα της ζωής. Έτσι υπάρχει τελικά μια εμπειρία παθητική χωρίς ενέργεια και αληθινή δράση, σκέτη επιβίωση που σαν στόχο έχει να χρησιμοποιεί μόνο προς ίδιο όφελος την ενέργεια της ζωής, παρά να συμμετέχει με κάθε ευκαιρία αληθινά και χαρούμενα στο βίωμα της ζωής.
2.Η Πατρική Διάσταση της Παροχής της Δομής του Πλαισίου και η Αναγνώριση της Συστημικής Αξίας του.
Στην σωστή λειτουργία των ζωντανών ανθρωπίνων συστημάτων μπορούν όλα να επιτρέπονται εκτός από την επίθεση στη δομή και στο πλαίσιο. Γιατί η αναπλαισίωση μεταμορφώνει, η αληθινή πατρική φιγούρα οριοθετεί παρέχει τη δομή και την ασφάλεια αναγνωρίζοντάς που βρίσκεται η ενέργεια στο σύμπαν και οδηγεί το σύστημα μέσα σε αυτή τη ροή. Αναζωογονεί έτσι το πλαίσιο για να υπάρχουν και να αναπτύσσονται εξελικτικά τα υπόλοιπα μέλη του συστήματός .
Η επίθεση στον πατέρα είναι επίθεση στην ιεραρχία τον υπεύθυνο για την δομή .
Κανείς δεν μπορεί να είναι ατιμώρητος όταν θέλει να καταλύσει την δομή στο βωμό του ιδίου προσωπικού οφέλους και ευχαρίστησης. Όλα τα συστήματα στηρίζουν την ισορροπία τους για την επιβίωση στη δομή. Όταν κάποιος αγνοεί η επιτίθεται στην δομή το πρωταρχικό καθήκον είναι να επιβιώσει το σύστημα και οι ρόλοι είναι συστημική, υπερβαίνουν στο επίπεδο της συνείδησης το άτομο . Η επιβίωση του συστήματός προηγείται του ατόμου και πολλές φορές ο κανόνας είναι άνθρωποι να θυσιάζονται για ιδανικά και ιδέες όπως οικογένεια πατρίδα που στη βάση τους έχουν ένα ανώτερο δομικό σύστημα. Αυτό είναι μία συμπαντική τάξη με βάση την ιεραρχία και την συνείδηση τη συλλογική-συστημική . Όταν κάποιος παρεκκλίνει το ίδιο το σύστημα, το πεδίο, παράγει ρόλους εξισορροπήσεις, ακόμα και διαγενεαλογικά μετά από πολλές γενιές. Έχει παρατηρηθεί ότι όταν υπάρχει κάποιος φόνος ένα παιδί μιας μετέπειτα γενιάς μπορεί να γίνει ψυχωτικό αναλαμβάνοντας συστημικά ασυνείδητα το ψυχολογικό βάρος του δράστη.
Το ενεργειακό πεδίο συνείδησης δεν αναγνωρίζει πρόσωπα μόνο κίνηση και δυναμικές και την ανάγκη για ισορροπία τους. Όλοι είμαστε συνδεδεμένοι με όλα ακόμα και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.
3.Η Σχέση Πατέρα Κόρης Μητέρας
Η σχέση πατέρα κόρης μητέρας είναι σημαντική και διόλου τυχαία στη διαγενεαλογική ψυχολογική μετάθεση-μεταβίβαση.
Τι μας λέει σύγχρονα γιαυτό ο μύθος, και ποια είναι η πραγματική εσωτερική ψυχολογική τραγωδία για μία κόρη όπως είναι η Ηλέκτρα.
Αν η κόρη βιώσει εσωτερικά τον πατέρα της ως μία φιγούρα αδύναμη αυτό θα είναι γιατί αυτός εξαρτάται συναισθηματικά από την ίδια ως κάτι συμπληρωματικό για την εικόνα που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του, στη σχέση του με τις γυναίκες την σχέση του με τον κόσμο και τη ζωή του.
Η αλλιώς μπορεί ο πατέρας της να είναι εξαρτημένος και ανώριμός ψυχολογικά σε μία παιδικότητα με φόβο και εξάρτηση χωρίς ζωντάνια, που συνήθως προέρχεται από τον ανεπεξέργαστο κοινωνικό συμβιβασμό και συμμόρφωση.
Τότε διαμορφώνει η ίδια μία σχέση μαζί του τέτοια που αναγκάζεται λόγω της κατάστασης να τον αγαπά «γι’ αυτό που δεν είναι». Όμως και αυτό είναι απλώς και μόνο μία εξωτερική συμμόρφωση προς αυτή την πατρική φιγούρα. Μέσα της εσωτερικά για να διατηρήσει αυτή την παιδική ανάγκη και παθολογική αγάπη στην ενήλικη ζωή, αφού το υγιές είναι «σε αγαπώ γιαυτό που είσαι» ,θα επαναλαμβάνει ένα ρόλο να σαμποτάρει τον εαυτό της στις σχέση της και ιδιαίτερα με τους άνδρες. Δηλαδή δεν θα επιτρέπει να γίνει ώριμη ενήλικη θηλυκή ανθρώπινη ύπαρξη αλλά θα παραμένει στο ρόλο γυναίκα - κόρη-κοριτσάκι.
Αν η Ηλέκτρα δεν αντιπαρατεθεί με την μητέρα της στο πως αντιλαμβάνεται η ίδια την θηλυκή φύση της, τότε ασυνείδητα θα πρέπει να πιστέψει συμμορφωθεί με την ιδέα ότι ο πατέρας της ήταν αδύναμος, γι’ αυτό και έχασε τη ζωή του από την μητέρα της. Δεν ήταν αρκετά προσεκτικός άρα αξιολύπητος και θύμα αδύναμος.
Αυτή η εικόνα του αρσενικού αναδημιουργεί μέσα της φόβο και ταραχή για τη μη παροχή ασφαλούς δομής, εύκολα προβάλλεται πάνω στους άνδρες και αυτοί γίνονται ένα αδύναμο αντικείμενο. Το μοτίβο που φαίνεται ότι έχει και η μητέρα της από την δική της διαγενεαλογική ιστορία.
Η μητέρα με όχημα το φθόνο-μίσος της έχει την ανάγκη να διαχειρίζεται αυτή την προβολή του φόβου της πάνω στο σύντροφο, κάνοντας υποομάδα με τα παιδιά και αποκλείοντας τον «αδύναμο» πατέρα.
Σε αυτή την τραγωδία η Ηλέκτρα κατανοεί ότι αν δεν αντιδράσει θα καταδικάσει τον εαυτό της σε αυτή τη θέση γυναίκας- κόρη –κοριτσάκι. Δεν θα ζήσει τη ζωή μιας δημιουργικής θηλυκής ανθρώπινης ύπαρξης που συνδέεται αληθινά, ως μια ανδρόγυνη συνείδηση – ζωή, μαζί με μία αρσενική ανθρώπινη ύπαρξη.
Εδώ ο μύθος σύγχρονα πραγματεύεται ψυχολογικά την επιμονή της Ηλέκτρας να προστατεύσει τον εαυτό της, δείχνοντας συμπόνια και αποδοχή για την άδικη μοίρα του πατέρα της, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την δική της μοίρα και τη θέση της ενήλικης ώριμης θηλυκής ύπαρξης στη γενιά της.
Η ασυνείδητη εμπλοκή τώρα της μητέρας που εσωτερικά βιώνει την αδιέξοδη σύγκρουση της οργής και αυτολύπησης προσδοκά ότι οι κόρες θα ταυτιστούν μαζί της στην εικόνα της μέσω της διαγενεαλογικής μεταβίβασης της οργής & της αυτολύπησης.
Βλέπουμε την επιμονή της να την λυπάται θέλει να την αναγκάσει να ταυτιστεί μαζί της και να αναλάβει ασυνείδητα το δικό της φορτίο ενοχών οργής και αυτολύπησης.
Η ευτυχία της Ηλέκτρας δεν αντιμετωπίζεται από την ίδια απλοϊκά σαν αποτέλεσμα μιας μεμονωμένης στιγμής όπως την αντιμετώπισε η μητέρα της, αλλά επιμένει να περιγράφει σε όλο το έργο σαν ευτυχία, ότι είναι ένας τρόπος του πώς η ίδια θα κρίνει θετικά την συνολική ποιότητα της ζωής της.
Η ευτυχία δεν κατοικεί σε αντικείμενα είναι η υπόσχεση που δίνεται δια μέσου της εγγύτητας σε συγκεκριμένα αντικείμενα για την Ηλέκτρα όπως ο πατέρας, ο αδερφός .
Το να αφήσει πίσω την προσδοκία ενός γονιού φυσικά είναι σημαντικό, αλλά η νέα ευκαιρία για ταυτίσεις εξελικτικές προς την ευτυχία είναι να ενσαρκώσει την ελπίδα όχι μόνο για την ίδια αλλά και για όλους τους ανθρώπους. Και αυτό έρχεται με το να καταλάβει ποια είναι σε μία θέση δίπλα στον αδερφό της, μια μορφή ενός ήρωα αποκατάστασης της τάξης και του δικαίου.
Με αυτή την κίνηση δημιουργείτε ο νέος ρόλος της σε μία νέα τάξη πραγμάτων για την ίδια. Επιτυγχάνει τη σύγκληση της εικόνας που έχει για τον εαυτό της και αυτό που πραγματικά Είναι. Σε πλήρη σύνδεση με την εσωτερική δύναμη της ζωής, μέσα σε εαυτο-αποδοχή και εαυτό-συμπόνια ως κατάσταση ενήλικής ώριμης θηλυκής ύπαρξης.